Hep merak etmişimdir: “Bebekler dünyaya geldiğinde neden ağlarlar?” Tıbbi olarak açıklaması şöyle: Bebekler anne karnında göbek kordonu aracılığıyla oksijen alır. Doğumdan sonra artık kendisi nefes almak zorunda olan bebek için aldığı ilk nefesle ciğerlerinin havayla dolması yakıcı bir durumdur. Bazılarına göre ise şeytan, bebeğe dokunur ve bu da hayatta karşılaşacağı kötülükleri ve zorlukları temsil eder. Bu teori ve inanışlar böyle sürer gider. Bu ağlayış belki de dünyadaki büyük imtihanın zorluğunun doğar doğmaz hissedilişidir.
Biz doğduğumuzda ağlıyorduk fakat herkes mutluydu, gülüyordu. Dedemiz kulağımıza ezan okurken herkes vatana millete hayırlı bir evlat olmamız
için dualar ediyordu. Sonra büyüdük. Artık ağlamıyor, gülüyorduk. Koşup, zıplayıp oyunlar oynuyorduk.
İyiyle kötüyü, güzelle çirkini ayırt edebildiğimizde yavaş yavaş arkadaşlarımızı seçmeye; günleri, haftaları, ayları öğrenmeye başladık. Zamanla oyun oynamayı da bıraktık. Artık masum olmayan yalanlarımız kimilerini bataklığına çekmeye başlamıştı bile. İşte hayatımızın dönüm noktası olan bu evrede kimileri filmlerde, dizilerde gördükleri süslü, makyajlı, gerçekle ilgisi olmayan kızları kendine örnek aldı. Hayatını, fikri bile kurgu olan bu hayal ürünü kişiler gibi yaşamaya çalıştı. Kimileri de sigara içmeyi delikanlılık sanıp kabadayılık tasladı. Büyüdüğünde sadece kimliğinde Müslüman yazan, ama lafa gelince herkese âlimmişçesine ahkâm kesen bu insanlar günah çukurunda debelenirken; kendine Kuranı, sünneti örnek alanlar yaşanması gerektiği gibi yaşıyorlardı hayatlarını. Şimdi ikisini aynı kefeye koyabilir miyiz? Hak ettikleri değer aynı olur muydu?
Onlar insanlığın yüz akı, ümmetin kurtuluşuydu. Kendini millete adamış; yolu, Hakk yolu olan, kalbimize işleyen bu örnek insanlar hiçbir zaman unutulmaz, her daim sevgiyle ve saygıyla anılırdı. Fakat ömrünü dünyevi işlerle boşa harcamış olanlar unutulur giderdi.
“Hatırlar mısın? Sen doğduğunda ağlardın, gülerdi âlem/Öyle bir yaşam sür ki mevtin sana hande olsun, halka matem” diyor Vatan Şairi. Bu amaç uğrunda yaşanmayan, boşa giden ömürlerin bir değeri kalır mı? İnsanlar onları hatırladığında ne gelir gözlerinin önüne, ne canlanır zihinlerinde? İnsanlığa yaptığımız hizmetlerle anılıp güzel işler bırakmalıyız geride. İnsanlar yokluğumuzdan elem duymalı ve aynı zamanda yaptıklarımızla birlikle hayırla anlatmalı ve dualarını esirgememeli. Hayırlı insanlar olma temennisiyle…
Beyza Doğan – Özel Gençlik Ortaokulu – 2016
