İnsanlar…
Her daim “ben” diyen, başkasını kırmaktan çekinmeyen, kendi zevk-ü sefası için nice canlar yakan, muhatabını kâle alma zahmetinde bulunmayan, menfaatleri peşinde koşan, gözlerini dünyevi bir hırs bürümüş, adeta kör olmuş, zavallı insanlar…
Ve ben…
Tüm yaptıklarına rağmen insanlar düşünmekten geri durmayan, tüm yaşattıklarına karşın insanları affeden, bütün hatalarına rağmen “belki bu sefer doğruyu seçer” diye uman, bütün insanları kendim gibi gören garip, abdal ben…
Neden yapıyorum tüm bunları ? Neden, canımı çok yakacaklarını bildiğim halde uzak kalamıyorum insanlardan ? Neden müsaade ediyorum tüm bu yaşananlara ?
Sorular da bende, saklı kalmış cevapları da… Ne anlaşılamayacak kadar zor, ne de anlamamak için fazla kolay… Biraz gizli, biraz nemli sadece… Gönül nezaretinde mahpus belki de… Gözlerden istemsizce akan ılık yaşlar yoldaşı, ağarmış bir tutam saç sırdaşı…
Bunca yüküyle, dertli gönül, belki geçirir de kara kışı; yaşayacak takati kalmaz, baharı, yazı…
Rana Süheyla Çağlıyan
