Bu kelimelerim, geç kalmış farkındalıklar aslında,
Nefes almaya muhtaç olduğum gibi muhtacım dostlarıma,
Kiminin sözüne, kiminin gözüne, kiminin yüreğine,
Affedin beni, zamanında bu güzellikleri fark edemedim.
Şimdi hepinizden uzakta, bir başımayım,
Varlığınızda hep arzuladığım o yalnızlık, şimdi esaretim,
Pişmanlıklarım, hatalarım, eksiklerim ise başımda gardiyan,
Tek tesellim, tek ziyaretçim, hatırında kalan tatlı anılarımız.
Aksayarak ilerliyorum artık hayat yolunda,
Siz gidince gitti elim, ayağım, yarım kaldım,
Ne düştüğümde kaldıranım var artık, ne yaralarımı saranım,
Yalnızlık treninde, bir başımayım, kaldım karanlıkta.
Baktığım zaman yoluma ışık tutan gözleriniz yok,
Tuttuğum zaman günümü güneş gibi ısıtan elleriniz yok,
Sarıldığım zaman bana mutluluğu fısıldayan kalbiniz yok,
Aynaya baktığım zaman görmem gereken ben yok.
Eksiğim siz olmadan, eksiğim “biz” olmadan,
Gülümsemelerimiz buruk, sevinçlerimiz yarım “biz” olmadan,
Hüzünlerimiz boğuk, acılarımız bıçak “biz” olmadan,
Nefeslerimiz rüzgâr, gönüllerimiz uçurum “biz” olmadan.
Yalnızlıkla beraber, korkular kaplıyor benliğimi,
Unutmak ve unutulmak korkusu,
Terk etmek ve terk edilmek korkusu,
Dost olmamak ve dostu olmamak korkusu.
Son ayrılık peronunda kalkmadan evvel yalnızlık treni,
Birkaç damla gözyaşı ile tamamlıyorum veda sözlerimi,
Değerini son durakta fark ettiğim dostlukların mimarları,
Ömrümün yegâne hazinesi olduğunuz için teşekkür ederim.
Rana Süheyla Çağlayan FL/12-A
