RANA SÜHEYLA ÇAĞLIYAN
EY EBUBEKİR
Asırlar ötesinde kaldı doğruluk, cömertlik,
Ebubekir’in tekrardan gelemeyeceğini unutuverdik…
Ne yeterince okuduk, öğrendik,
Ebubekir’in özelliklerini taklit bile edemedik…
Doğruluğun şaşmaz istikametiydi Ebubekir,
Her işi, her sözü doğrudur; düşmez dilinden tekbir…
Şimdilerde senin doğruluğuna ihtiyacımız var Ey Ebubekir,
Gel de, doğruluğun ile; bu pas tutmuş gönüllere gir…
Cömertlerin içinde hep öndeydi Ebubekir,
Ömer artık ne yapsa da seni geçemeyeceğini bilir…
Elinde avucunda olanı mazluma veren en Ey Ebubekir,
Gel gör halimizi, cömertliği bilen var mı, kim bilir…
Sadakati soranlara, parmaklar hep seni gösterir,
En zor anında, En Sevgiliyi bırakmayan sen Ey Ebubekir,
Dağlar, taşlar, çöller sadakatini, bağlılığını bilir,
Hâlâ bilmeyen biz cahillere de öğret Ey Ebubekir…
Birliğin, dirliğin yıkılmaz kalesiydi Ebubekir,
Ayrılıkları, karmaşaları tek paydada toplardı bir bir…
Ümmet olmanın gerektirdiklerini bilen sen, Ey Ebubekir,
Uzat elini birleştir, parçalanan ümmeti, olsun gönüller bir…
Hitabetiyle gönüllere dokunurdu Ebubekir,
Çok düşünüp az söyler, gönül teline dokunmayı bilir…
Sözlerinle, fikrinle gönlün bam telini çalan sen Ey Ebubekir,
Gel, dokun pas tutmuş gönüllerin tellerine bir bir…
Mahcubuz, aşağıda başlarımız hep Ebubekir,
Dünya akrebinin kıskacında çırpınıp duruyoruz herbirimiz…
Kur’an’ı hayatına nakış nakış işleyen sen Ey Ebubekir,
Öğret biz ahir zaman ümmetine, Kur’an hayata nasıl işlenir…
