İbn el-Baytar (Arapça: ابن البيطار) (veya İbn Baytar, İbni Baytar), tam künyesi ile Ebu Muhammed Abdullah bin Ahmed bin el-Baytar ( d. 1197 – ö. 1248) Arap bilim adamı, botanikçi, eczacı ve hekim. Endülüs’ün en önemli bilim adamlarından olan İbn Baytar, İslam’ın Altın Çağı’nın ve Müslüman Tarım Devrimi’nin en büyük eczacı ve botanikçilerinden biri sayılmaktadır.
Hayatı
Málaga isimli Endülüs şehrinde 12. yüzyılın sonlarında doğan İbn Baytar, Málaga’lı botanikçi Ebu Abbas el-Nebati’den botanik dersleri almış ve hocasıyla birlikte İspanya ve İspanya yakınlarından bitki örnekleri toplamaya başlamıştır. El-Nebati o dönemlerde bilimsel bir yöntemin temellerini atmıştı; testlerde ampirik ve deneysel teknikler kullanıyor, birçok tıbbî malzemeyi (materia medicayı) saptıyor ve tanımlıyor, gerçek deneyler ve gözlemler sonucu ulaşılan bilgilerle doğrulanmamış bilgileri ayrı ayrı kategorize ediyordu. Nitekim benzeri bir yöntem de İbn Baytar tarafından daha sonra kullanılmıştır.
1219 yılında İbn Baytar, İslam topraklarının her yöresinden bitki örnekleri toplamak amacıyla Endülüs’ü terk etti. Afrika’nın kuzey sahilinden Anadolu’ya kadar yol almış, Bugia(bugün Bejaia), Konstantinopolis (bugünkü İstanbul), Adalia (bugünkü Antalya), Tunus, Trablus gibi yerleri gezmiştir. 1224 yılından sonra Eyyubi sultanı el-Kamil’in yanında baş şifalı bitki uzmanı olarak çalışmaya başlamış, sultan Şam’a kadarki bölgeyi kontrolü altına alınca onunla birlikte bölgeye giderek Suriye’den de bitki örnekleri toplama fırsatı bulmuştur. Şam’da 1248 yılında vefat etmiştir.
Eserleri
Kitab el-Cami’fi el-Adviyye el-Müfredah
İbn Baytar’ın başyapıtı Kitab el-Cami’fi el-Adviyye el-Müfredah (Arapça: كتاب الجمع في الأدوية المفردة) isimli eseridir. Eser uzun bir süre önemli bir botanik otoritesi olma özelliğini kaybetmediği gibi, eczacılık açısından da büyük önem taşımıştır; zira eserde, yaklaşık 300’ü tamamen kendi keşfi olan, en azından 1400 farklı bitki, ve ilacın ansiklopedik tanım ve tarifleri yer almaktadır. Eser 1758 yılında Latince’ye çevrilmiş, 19. yüzyıla kadar Avrupa kullanılmaya devam edilmiştir. Eser ayrıca kendinden önceki 150 kadar Arap, 30 kadarsa Yunan müellife referans içermektedir.
